Samhjalp des2021

10 Flestir alkóhólistar eiga að baki langa áfallasögu, hafa aldrei náð að glíma við áföll og afleiðingar þeirra. Nú er þróunin á meðferðarstarfi orðin dýpri en áður með auknum rannsóknum. Það er alltaf að koma betur og betur í ljós hvað áföllin skiptamiklumáli. “ Ákvörðun að vera edrú Tinna segir til sé betra líf fyrir þá sem glíma við lítið sjálfsálit eða lítið sjálfsöryggi, lausnin sé ekki sú að drekka í sig kjark eða sjálfsvorkunn. „Það eiga allir rétt á nýrri framtíð,“ segir Tinna. „Það er hægt að eiga frábært líf þrátt fyrir allt það semmaður hefur gert áður. Ég get ekki lifað í skömm. Ég lifi fyrir það að hjálpa öðrum. Við gerum öll mistök, þau eru bara misstór – við erum öll með einhverja fortíð en við eigum líka framtíð og það skiptir meira máli.“ Aðspurð segir hún að það sé henni ekki erfitt að vera edrú í dag. „Það hefur aldrei verið barátta að vera edrú,“ segir Tinna. „Þetta er ákvörðun semmaður tekur, að vera edrú alla ævi. Þegar maður tekur þessa ákvörðun er nokkuð skýr vegur fram undan. Vissulega koma hlutir upp eins og hjá öllum en maður hefur verkfærin sem þarf til þess. Ég bið til Guðs, það skiptir máli að hafa trú. Við erum svo vanmáttug sjálf, ég er mjög trúuð og næ að glíma við margt í trúnni. Ég hef vissulega tekist á við áföll eftir meðferðina, til dæmis veiktist móðir mín alvarlega síðastliðið sumar og það reyndist mér mjög erfitt. En við þurfum öll að takast á við hluti og þá skiptir máli hvernig maður gerir það. Maður getur ekki verið einn um sínar hugsanir. Maður þarf að biðja, tala við fólk, leita sér hjálpar og svo framvegis. Mestu máli skiptir að nýta þau mörgu verkfæri sem eru í boði.“ auðvitað mjög brenglað, sem það vissulega er, því ég hafði í raun enga sjálfsvirðingu.“ Tinna hefur orð á því að Guðrún Einarsdóttir, sem þá var forstöðukona í Hlaðgerðarkoti, hafi tekið vel á móti henni sem og annað starfsfólk í Hlaðgerðarkoti. „Mér var sýnd virðing og hlýja, sem ég hafði einungis upplifað frá foreldrum mínum en engum öðrum,“ segir Tinna. „Það rann upp fyrir mér á hvaða stað ég var komin, ég hafði ekki áttað mig á því hversu veik ég var. Ég man þegar ég fékk fyrsta sporið, að ég gæti ekki stjórnað eigin lífi. Það var opinberun fyrir mér enda átti það svo sannarlega við, því ég var búin að missa strákinn minn, allar efnislegar eignir og þar að auki sjálfa mig. Þarna byrjaði ég, í fyrsta sinn í mörg ár, að vera heiðarleg, bæði við sjálfa mig og aðra. Ég tók í kjölfarið þátt í öllu sem var í boði, hvort sem það voru bænastundir, fundir eða annað.“ Hún segir að meðferðin í Hlaðgerðarkoti hafi bjargað lífi hennar. „Ég á þeim líf mitt að þakka,“ segir Tinna. „Þau gerðu allt fyrir mig, bentu mér á hluti sem ég sá ekki sjálf. Þau sáu hvað ég var vond við sjálfa mig því ég braut mig niður stanslaust. Þetta hafði ég gert alla ævi. Ég veit samt ekki hvaðan það kemur, grunar að það sé afleiðing af misnotkun og nauðgun, því ekki kom það frá öðru í uppeldi mínu.“ Tinna náði ótrúlegum bata á þeim þremur mánuðum sem hún dvaldi í meðferð. Það er þó ekki hjá því komist að spyrja hana hvað hafi virkað á þessum tíma sem virkaði ekki áður, miðað við allt sem á undan var gengið, hún búin að missa son sinn frá sér sem og allar efnislegar eignir. „Neyslan er bara svo sterk og tekur yfir móðurástina. Ég elskaði strákinn minn alltaf svo mikið en var illa haldin af þessum sjúkdómi sem alkóhólisminn er. Ég var með mjög mikið samviskubit yfir þessum tíma. En þarna var ég tilbúin, ólíkt því sem áður var. Sumir ná botninum en það ná honum ekki allir, því sumir láta lífið sökum neyslu. Ég hafði náð botninum í lögreglubílnum sem ég minnist á áður en fékk síðan þá hjálp sem ég þurfti í Hlaðgerðarkoti,“ segir Tinna. Tíminn læknar sárin Það sem hafði þó einnig áhrif til hins betra er að Tinna náði að takast á við þau áföll sem hún hafði orðið fyrir fyrr á ævinni. „Flestir alkóhólistar eiga að baki langa áfallasögu, hafa aldrei náð að glíma við áföll og afleiðingar þeirra. Nú er þróunin á meðferðarstarfi orðin dýpri en áður með auknum rannsóknum. Það er alltaf að koma betur og betur í ljós hvað áföllin skipta miklu máli,“ segir Tinna. En hvernig er lífið eftir meðferð? „Geggjað, ég hef aldrei átt svona fallegt líf,“ svarar Tinna að bragði og brosir sínu breiðasta. „Þegar ég kom úr meðferð vildi ég að allt yrði eins og það átti að vera, en auðvitað var lífið ekki svo einfalt. Mér fannst leiðinlegt að það var ekki heldur þannig þegar ég var búin að vera eitt ár edrú, en svo áttaði ég mig á því að þetta tekur tíma. Það er ákveðin sjálfselska að ætlast til þess að maður geti lagt allt í rúst og ætlast svo til þess að allir séu bara í góðum gír eftir að ég er búin í meðferð.“ Hún segir að það hafi tekið tíma að ávinna sér traust fjölskyldunnar á ný, til dæmis frá syni sínum. „Sonur minn er einstakur, sem betur fer átti hann mjög góð ár með mér, sem hjálpaði til við að mynda samband okkar aftur. Það var auðveldara en ég þorði að vona. Hann átti góða að, bæði í fjölskyldu minni og í föðurfjölskyldu sinni. Hann var heppin að eiga þau öll að,“ segir Tinna. Að meðferð lokinni dvaldi hún á áfangaheimilinu Dyngjunni og síðar á áfangaheimilinu Brú. „Ég þurfti meðal annars að læra það að vera ein, það var í sjálfu sér áfangasigur,“ segir Tinna. „En það var fleira sem ég þurfti að takast á við. Ég leitaði mér aðstoðar hjá Bjarkahlíð og hjá Stígamótum, fór til fíknifræðings og síðar í sérstaka meðferð til að læra að takast á við djúp áföll. Lengi vel var ég sífellt að endurupplifa áföll mín en geri það ekki lengur. Það er annar stór sigur. Stóri lærdómurinn er þó sá að það gerir þetta