Samhjalp mars 2019

8 „Ég náði nokkrum þokkalegum mánuðum og mér tókst að stilla neyslunni í hóf, en gat aldrei hætt henni. Dóttir mín var ekki nema nokkurra mánaða þegar ég fór út, þá var fíknin orðin svo mikil, en ég var ekkert búinn að viðurkenna það. Ég bara lét mig hverfa af heimilinu til að fá frelsi til að vera ég sjálfur og sinna mínum alkóhólisma. Þarna var ég orðinn málarameistari og var með mitt eigið fyrirtæki, en svo hrundi þetta allt á skömmum tíma. Ég brotnaði saman og viðurkenndi minn vanda og fór í meðferð, fyrst á Vog og síðar á Staðarfell.“ Það var á þessum tímapunkti sem Hilmar viðurkenndi fyrir fjölskyldu sinni hvernig lífi hann hefði lifað undanfarin ár. Það var stórt skref, því feluleikurinn hafði verið mikill fram að því. „Það leið ekki langur tími frá því að ég lauk meðferð og var fallinn aftur. Þá sá ég í raun eftir því að hafa sagt frá öllu, því þá var erfiðara að byrja feluleikinn aftur, feluleikinn sem ég hafði verið góður í,“ segir Hilmar. Þrátt fyrir að vera fallinn tók hann dóttur sína í pabbahelgar og sinnti sinni vinnu. En honum tókst ekki að halda sér edrú og sökk lengra niður í neyslu. Hann fór aftur í meðferð og flutti í kjölfarið aftur heim til barnsmóður sinnar. Það gekk þó ekki lengi þar sem hann, að eigin sögn, breytti í raun aldrei um lífsstíl. Eftir að upp úr sambandi þeirra slitnaði flutti hann aftur upp á Akranes og opnaði þar vídeoleigu með bróður sínum. Neyslan hélt áfram þó hann færi nokkrum sinnum í meðferð á næstu árum. Hann fór á Vog, en féll fljótlega aftur, og síðar í Hlaðgerðarkot þar sem hann dvaldi aðeins í nokkra daga án árangurs. Líklega má segja að tímabilið á árunum 2010-12 hafi verið það versta í lífi Hilmars. Á þeim tíma var hann hættur að vinna og hafði það eina verkefni að rækta kannabis heima hjá sér. „Þarna lokaði ég mig alveg af, ég var kominn í geðrof og í raun í mjög krítískt ástand,“ segir Hilmar. „Ég var búinn að einangra mig frá lífinu og orðinn mjög andlega veikur. Það magnaðist alltaf upp eftir því sem ég reykti kannabis, ég heyrði raddir og var haldinn ofsóknaræði. Þetta var ömurlegur tími og mjög sjúkt ástand.“ Eftir að hafa barist við það í mörg ár að brjótast út úr skelinni eins og áður hefur verið fjallað um, hafði öll sú barátta skilað því einu að Hilmar var kominn enn lengra inn í skelina og algjörlega einangraður í slæmu ástandi. Átti við edrú vandamál að stríða Það var síðan árið 2012 sem Hilmar fór í meðferð í Hlaðgerðarkoti. Það reyndist hans síðasta meðferð og hann hefur verið edrú síðan þá, eða í um sjö ár. „Þarna voru allir, þar á meðal foreldrar mínir, búnir að gefast upp á mér, og það var enginn að ýta á mig að fara í meðferð. Eftir á að hyggja var það gott, ég fór í meðferð á mínum eigin forsendum og ég trúði því og vonaði að ég gæti orðið edrú,“ segir Hilmar. „Ég vissi að starf Samhjálpar væri byggt á kristnum grunni og ég lét það ekki trufla Það leið ekki langur tími þar til ég laukmeðferð og var fallinn aftur. Þá sá ég í raun eftir því að hafa sagt frá öllu, því þá var erfiðara að byrja feluleikinn aftur, feluleikinn semég hafði verið góður í. “