Samhjalp mars 2019

7 H ilmar er fæddur og uppalinn á Akranesi. Hann ólst að eigin sögn upp á fínu heimili og stundaði fótbolta meginþorra æsku sinnar, að sjálfsögðu með ÍA. Eins og svo margir unglingar fór hann á sitt fyrsta fyllerí 15 ára gamall. Í kjölfarið tók við hefðbundið djamm sem ágerðist á stuttum tíma. Þegar hann var 17 ára gamall varð vendipunktur í lífi hans þegar hann mætti ölvaður í æfingarleik og var í kjölfarið settur út úr liðinu. „Ég varð svo móðgaður að ég hætti í kjölfarið í fótbolta, það var misráðin ákvörðun,“ segir Hilmar þegar hann rifjar þetta upp. „Um leið losnuðu allar hömlur og við tók 20 ára mynstur í alkóhólisma og síðar í neyslu allt þangað til að ég varð 37 ára.“ Þrátt fyrir að hafa aukið við drykkju sína náði Hilmar að klára stúdentspróf frá Framhaldsskólanum á Akranesi. Eftir útskrift flutti hann til Reykjavíkur, að eigin sögn til að falla inn í fjöldann. „Það þekktu mann færri í borginni og það var auðveldara að sækja skemmtanalífið þar,“ segir Hilmar. „Á þessum tíma var ég að vinna og náði alveg að sinna þeirri vinnu þó ég væri farinn að drekka mikið. Margir félaga minna fóru í meðferð á þessum tíma, en ég leit einhverra hluta vegna þannig á málið að ef ég gæti sinnt vinnu minni þá væri ég í lagi. Samt var ég farinn að fá mér kannabis á hverjum degi eftir vinnu og síðan var vakað allar helgar með aðstoð örvandi efna.“ Upp úr 1995, þegar Hilmar var tvítugur, má segja að alda örvandi efna hafi riðið yfir landið. Aðspurður um það hvernig hefðbundin helgardrykkja, þó mikil sé, stigmagnist upp í það að nota önnur efni, rekur Hilmar það að hluta til fyrrnefnds tímabils, en bætir þó við að félagsskapurinn hafi skipti miklu. „Það er erfitt að útskýra það, en þetta fer mikið eftir þeim félagsskap sem maður sækir í,“ segir Hilmar. „Ég breytti um félagsskap af því að hann var ekkert mikið í þessu, mínir gömlu félagar af Akranesi voru ekki í nógu miklu rugli fyrir mig. En það er engin ein skýring, kannski er maður alltaf að leita að einhverju meira og finnst ekkert nóg. En það má líka rekja þetta til þunglyndis og annarrar vanlíðunar á unglingsaldri. Ég taldi mig upplifa vellíðan og frelsi þegar ég fékk mér áfengi, þá fannst mér ég geta verið ég sjálfur. Ég komst einhvern veginn úr skelinni, þorði að tala við stelpur og svo framvegis. Það gerði ég aldrei edrú. Síðan stigmagnast það bara þegar maður er alltaf að berjast við að brjótast út úr skelinni. Einn daginn er áfengið ekki nóg og maður leitar í eitthvað annað.“ Hilmar lifði að eigin sögn hálfgerðu bóhem-lífi næstu ár á eftir. Hann stundaði skemmtanalífið á fullu, en lét annað sitja á hakanum, þó að hann væri í vinnu. „Ég fór á milli herbergja og flutti alltaf út án þess að greiða leigu. Og það var fleira sem var ekki til eftirbreytni. Ég rændi mér bensíni af bensínstöðvum, þetta var áður en þær tóku öflug myndavélakerfi í notkun. Ég var sjálfum mér nógur, en greiddi aldrei fyrir neitt nema neyslu áfengis og fíkniefna. Þróunin var svona í mörg ár, ég var bara þessi gæi sem vann og fékk sér kannabis á virkum dögum og sterkari efni um helgar,“ segir Hilmar. Ömurlegur tími Það var ekki fyrr en árið 2007 sem Hilmar fór í sína fyrstu meðferð. Hann hafði þá kynnst stúlku og eignast með henni barn, litla dóttur. Eftir það lenti hann þó í algjörum brotsjó eins og hann orðar það. „Þegar ég hitti hana ákvað ég að reyna að halda mér edrú, en í raun var ég farinn að leika mann sem ég var ekki í raun og veru,“ segir Hilmar. Sneri lífinu við Hilmar Sigurðsson sneri lífi sínu við eftir að hafa farið í meðferð í Hlaðgerðarkoti. Hann segir alkóhólismann vera sjálfhverfan sjúkdómog ein besta leiðin til að sigrast á honum sé að hjálpa öðrum.