Samhjalp mars 2019

13 Diljár Mistar, akademíska ákvörðun um að fara í MR með það að í huga að fara síðar í læknanám. „Hún fann sig hins vegar aldrei í MR og fór stuttu síðar að fikta með önnur efni, í félagsskap sem við þekktum ekki. Neyslusagan hennar var mjög hröð og hún var fljótt kominn í bullandi neyslu. Við höfðum ekki hugmynd um ástand hennar fyrr en um ári síðar, þegar góð vinkona hennar kom og sagði mér frá þessu,“ segir Diljá Mist. Lífsbjörg að geta komið heim Hvernig upplifðir þú það að fá þessar fréttir? „Það var auðvitað mikið áfall því við systur höfðum verið mjög nánar. Þegar ég hugsa til baka þá var ég auðvitað bara krakki og hafði engar forsendur til að þekkja nein merki um fíkniefnaneyslu,“ segir Diljá Mist. „Hún hafði hins vegar falið þetta fyrir öllum, því þarna hafði hún átt kærasta í rúmt ár og hann hafði heldur ekki hugmynd um neyslu hennar. En þegar gríman var fallin þá varð hún í raun stjórnlaus. Hún hafði aldrei skipt skapi við mig áður og það var líka ákveðið áfall. Hún varð óviðráðanleg. Eftir að þetta varð opinbert fyrir fjölskyldunni var henni í raun sama, því það virtist einhverju fargi af henni létt að þurfa ekki að fela þetta lengur.“ Eftir að hafa uppgötvað að elsta dóttir þeirra væri í neyslu, leituðu foreldrar hennar sér ráðgjafar, en fengu að sögn Diljár Mistar mjög misvísandi skilaboð um það hvernig best væri að taka á málinu. Hér er rétt að taka fram Diljá Mist, sem þarna var við það að byrja í menntaskóla, á tvo yngri bræður sem voru enn í grunnskóla. „Þeim var ráðlagt þvers og kruss, meðal annars að best væri að loka alveg á fíkla og hleypa þeim ekki inn á heimilið. Það átti að gera í þeim tilgangi að vernda önnur börn á heimilinu og eins til að setja fíklinum ákveðin mörk,“ segir Diljá Mist. „Þau hittu síðan annan ráðgjafa sem ráðlagði þeim alveg hið gagnstæða, þ.e. svo lengi sem þau gætu það mögulega og svo lengi sem það væri ekki gengið of mikið á okkar rétt sem yngri vorum – þá ættu þau alltaf að hafa heimilið opið fyrir hana. Þau gerðu það og hún mátti alltaf koma heim. Hún var stundum týnd og á miklu flakki, en gat alltaf komið heim og átti þar skjól. Það er ekkert rétt eða rangt í þessu, en í hennar tilviki þá sagði hún okkur síðar að það hefði verði henni lífsbjörg að geta komið heim. Það voru mörg af þeim sem hún umgengst í þeirri stöðu að búið var að loka á þau og þau höfðu því engan samastað. En Susie Rut gat alltaf komið heim og fundið ást og hlýju.“ Diljá Mist segir að þetta hafi verið erfður tími. Fjölskyldan neyddist til að fá sér þjófavarnarkerfi. Þau fóru stundum og sóttu hana eða höfðu afskipti af því hvar hún dvaldi, en það var ekki vel séð af þeim sem hún umgekkst á þeim tíma. Í raun litaði þetta líf fjölskyldunnar meira og minna þann tíma sem Susie Rut var í neyslu. Stefndi á læknanám Susie Rut fór í meðferð árið 2003. Sú meðferð tók nokkra mánuði og að henni lokinni fór hún á áfangaheimili þar sem hún bjó einnig í nokkra mánuði. Það var af sem áður var,