Samhjalp mars 2019

12 S usie Rut Einarsdóttir fæddist árið 1985, var elst fjögurra systkina og ólst upp á góðu heimili í Grafarvogi í Reykjavík. Þegar hún var um 16 ára gömul, byrjaði hún ásamt nokkrum vinum sínum að fikta með kannabisefni. Hún ánetjaðist fljótt sterkari efnum, en þegar hún var orðin 19 ára náði hún bata eftir að hafa farið í meðferð. Þremur árum síðar veiktist hún það illa að hún þurfti sterk verkjalyf til að lina sársaukann. Hún féll aftur í neyslu og nokkrum mánuðum síðar, í júní 2007, lést hún á gjörgæsludeild Landsspítalans aðeins 22 ára gömul. Dilja Mist Einarsdóttir, yngri systir Susie Rutar, hefur haldið minningu systur sinnar á lofti frá því að hún lést. Fjölskylda Susie Rutar og vinir stofnuðu minningarsjóð um hana og sumarið 2011 hljóp Diljá Mist hálft maraþon í Reykjavíkurmaraþoninu í fjáröflunarskyni fyrir minningarsjóðinn. „Það er mikil ábyrgð sem fellur á fjölskyldur fíkla og verkefni þeirra eru flókin. Það er full vinna að eiga aðstandanda sem er fíkill,“ segir Diljá Mist þegar hún sest Fíkillinn rændi mig systurminni Hvernig á ég að geta kvatt þig og öll þau plön sem við höfðum um framtíðina okkar saman? Þannig skrifaði Diljá Mist Einarsdóttir í minningargrein umeldri systur sína, Susie Rut, sem lést sumarið 2007 eftir stóran skammt af eiturlyfjum semhún fékk þar semhún lá veik á sjúkrahúsi. Í viðtali við Samhjálparblaðið segir Diljá Mist sögu systur sinnar, en um leið lýsir hún upplifun fjölskyldunnar af sjúkdómnum semað lokum felldi hana. niður með ritstjóra Samhjálparblaðsins til að rifja upp sögu systur sinnar. „Aðstandendur eru hjálparlausir og stöðugt kvíðnir. Það er lífsseig mýta að fíklar komi úr erfiðu umhverfi, og maður þarf yfirleitt að byrja á því að útskýra að svo hafi ekki verið í tilfelli Susie Rutar. Foreldrar okkar eru bara venjulegt fólk úr Grafarvoginum, við komum ekki frá brotnu heimili og þannig mætti áfram telja. Aðstandendur barna með aðra sjúkdóma þurfa ekki að taka þetta samtal.“ Að sögn Diljár Mistar var Susie Rut mikill fíkill í sér og sýndi þá hegðun ung. Hún var karakter sem fór alltaf alla leið í því sem hún tók sér fyrir hendur. Hún lenti í einelti sem barn og átti um tíma erfitt uppdráttar félagslega, þrátt fyrir að vera vinamörg. „Susie Rut var mjög viðkvæm, en sterk á ákveðnum sviðum. Hún átti auðvelt með að passa upp á mig og standa með mér ef þess þurfti, en stóð aldrei með sjálfri sér,“ segir Diljá Mist. „Hún hafði þessa þörf fyrir viðurkenningu eftir eineltið, byrjaði ung að reykja með vinum sínum. Ég hugsa að eini sénsinn hennar hefði verið sá að hún hefði aldrei átt að prófa, eins og hún sagði sjálf. Hún átti líklega enga möguleika eftir að hafa einu sinni prófað.“ Sem fyrr segir var stofnaður minningarsjóður um Susie Rut eftir að hún lést. Sjóðurinn fór meðal annars í auglýsingaherferð þar sem lögð var áhersla á að prófa aldrei fíkniefni. Ein auglýsingin var þannig að móðir drengs sem hafði látist úr of stórum skammti spurði hann, á meðan hann var á lífi, af hverju hann væri að þessu. „Mamma, þetta bara er svo gott,“ var svarið hans. Það var ekkert flóknara en það. Það eru margir sem nota áfengi og vímuefni til að deyfa sig, reyna að losna við tilfinningar eftir erfið áföll og svo framvegis – en síðan er stór hópur sem prófar einu sinni að fikta og er þar með fallinn. Þegar Susie Rut hafði lokið grunnskóla fóru flestir vina hennar í Verzlunarskóla Íslands. Susie Rót fór hins vegar í Menntaskólann í Reykjavík (MR). Hún hafði áhuga á læknisfræði og tók því, að sögn