Samhjalp mars 2019

10 Auðveldasta leiðin út úr því ástandi var að detta í það aftur. Það var í raun aldrei tekið á upprunalega vandanum, sem var það að vera feiminn og fastur inni í skel á unglingsaldri. Í síðustu meðferðinni fékk ég aðstoð við þetta. Mér hefur aldrei liðið betur á allri minni ævi en síðustu sjö ár.“ Að sögn Hilmars gekk vel að fóta sig edrú að meðferð lokinni. „Mér hefur tekist að snúa lífinu við. Eignast fjölskyldu, koma fjármálum mínum í lag, eignast vini og þannig mætti áfram telja. Ég tel mig vera mjög blessaðan mann,“ segir Hilmar. Þarna voru allir, þar á meðal foreldrar mínir, búnir að gefast upp á mér, og það var enginn að ýta ámig að fara í meðferð. Eftir á að hyggja var það gott, ég fór í meðferð ámínum eigin forsendumog ég trúði því og vonaði að ég gæti orðið edrú. Aðspurður segir Hilmar ekki líta á það sem baráttu að halda sér edrú. „Það er alls engin barátta og eftir að ég lauk meðferð hef ég aldrei látist freistast,“ segir Hilmar. „Þess vegna á ég í raun erfitt með að segja, ef ég fer á AA fund, að ég sé alkóhólisti. Það er af því að ég lít ekki á mig sem alkóhólista lengur. Ég tel ekki að maður þurfi að skilgreina sig eða kynna sig af fortíð sinni. Ég lít þannig á að ég hafi náð fullum bata, og þessi löngun hefur verið tekin frá mér. Ég er vissulega meðvitaður um það að ég myndi falla um leið og ég myndi neyta áfengis eða fíkniefna, en ég fell ekki í þær freistingar. Ég fer ekki lengur á AA fundi, en ég mæli mikið með því að menn geri það eftir meðferð. Þó ekki sé nema bara upp á félagsskapinn. Ég átti enga edrú vini eftir að ég kláraði meðferðina og þurfti að kynnast nýju fólki.“ Það verður ekki hjá því komist að spyrja Hilmar að lokum hvort hann sjái eftir þeim 20 árum sem fóru í neyslu áfengis og fíkniefna. „Það hefur lítið upp á sig, en auðvitað hugsa ég stundum um það þegar ég lít á bekkjarfélaga mína úr skóla. Þeir eru löngu Fortíðin skilgreinirmig ekki búnir að eignast fjölskyldu og jafnvel komnir með börn sem eru flutt að heiman, búnir að koma undir sig fótunum og svo framvegis. En ég lít bara þannig á að ég hafi ekki haft þroskann til að stofna fjölskyldu fyrr en á seinni árum, ég hlýt að vera svona seinþroska,“ segir Hilmar og hlær við. „En ég veit að í dag er ég ábyrgur faðir og eiginmaður. Ég hefði líklega aldrei kynnst trúnni og því góða lífi sem ég á í dag nema fyrir þessa leið sem ég fór í lífinu. Ég er spenntur fyrir framtíðinni og það er bara bjart fram undan.“ “ „Fyrsta árið var það að halda mér edrú í raun eina alvöruverkefnið sem ég sinnti. Ég fór á tvo fundi á dag og stundum fleiri um helgar, tók sporin og sinnti þessu af heilum hug. Ég var á tímabili með fundi á Litla-Hrauni, á geðdeild Landspítalans og fleiri stöðum þar sem ég gat miðlað af minni reynslu og hjálpað öðrum. Alkóhólisminn er mjög sjálfhverfur sjúkdómur, og til að losna út úr honum þarf maður að sinna öðrum og gera sitt besta að til að hjálpa öðrum,“ segir Hilmar. „Það skiptir máli að hafa eitthvað fyrir stafni, hafa verkefni að sinna og skýran fókus. Margir alkóhólistar eru mjög atorkumiklir. Það er ekki hægt að segja þeim að taka því rólega í tvö ár til að reyna að halda sér edrú. Það besta sem menn gera