Samhjalp juli 2019

14 Tveimur dögumeftir að ég kom til Íslands sá ég auglýsingu þar semóskað var eftir starfsmanni í þetta starf, og það var eins og það hefði verið sniðið aðmínum þörfum. Þetta var einmitt það semég vildi fá að gera.“ “ „Það er til dæmis frábært að kynnast því hvað íslenskur fiskur er góður. Ég er alinn upp í stórri borg langt frá hafinu, þannig að við fengum sjaldan góðan fisk á mínu heimili.“ Vilja ná bata Eins og fram kemur í upphafi eiga íbúarnir að Miklubraut 18 oft að baki langa sögu í heimi áfengis og eftir atvikum annarra vímuefna. Áfangaheimilið er ætlað þeim sem þurfa dágóðan tíma til að rísa aftur á lappir, ná tökum á lífi sínu og undirbúa sig fyrir það að verða hluti af samfélaginu á nýjan leik. Agata segir það áskorun að starfa með skjólstæðingum áfangaheimilisins, en hún kunni þó vel við það. „Maður gerir sér grein fyrir mikilvægi þess að aðskilja vinnuna frá sínu persónulega lífi,“ segir Agata. „Hér finn ég tilgang og veit að ég geri gagn. Ég lít þannig á að ég sé samhliða starfi mínu að fjárfesta tíma í lífi þeirra sem hér búa. Ég átta mig á því að skjólstæðingarnir hér eiga sér misjafna sögu, en flestir eiga það sameiginlegt að eiga sér langa sögu. Flestir sem koma hingað eru á aldrinum 40-60 ára og hafa í flestum tilvikum verið lengi í neyslu, á götunni og þannig mætti áfram telja. Sumir hafa misst allt frá sér, fjölskyldu, heimili, vinnu. Menn eru í flestum tilvikum að byrja lífið alveg upp á nýtt og það tekur tíma. Það er líklega erfiðara þegar maður er kominn á þennan aldur.“ Agata segir að samskiptin við íbúana gangi almennt vel. „Ég tala ekki reiprennandi íslensku, þannig að það flækir stundum samskiptin,“ segir Agata. „Aftur á móti eru þeir mjög tillitssamir hvað það varðar og gæta þess að halda mér upplýstri, t.d. þegar þeir eiga samræður sem ég er ekki hluti af. Tryggvi [Magnússon, umsjónarmaður stuðningsheimila Samhjálpar] kemur hingað daglega og á góð samskipti við íbúana. Sjálf er ég að vinna í því að læra meira í íslensku til að geta setið fundi með félagsráðgjöfum sem hingað koma.“ Agata bætir því þó við að kærleikurinn sé oft á tíðum besta lækningin. „Oft þegar ég er að elda koma þeir inn í eldhús bara til að spjalla og það eru stundum okkar bestu stundir,“ segir Agata. „Stundum er besta lækningin fólgin í því, bara að spjalla um daginn og veginn, segja stutta brandara og eiga góð og heilbrigð samskipti. Sumir hafa ekki átt þannig samskipti í mörg ár. Allir vilja þeir ná bata og það er dásamlegt þegar einstaklingar koma hingað að lokinni meðferð í Hlaðgerðarkoti. Þar læra þeir ákveðinn aga og koma hingað tilbúnir til að halda bataferli sínu áfram.“ Það er von fyrir alla Það er ekki úr vegi að spyrja Agötu hvað það sé sem reki konu til Íslands til að sinna starfi sem þessu. Hún svarar að bragði að hana hafi lengi langað til að aðstoða þá sem hafa átt erfitt uppdráttar í lífinu. „Árið 2002 upplifði ég mikla erfiðleika í mínu lífi. Ég var mjög langt niðri og sá í raun engan tilgang með því að halda lífinu áfram. Ég bað Guð um að hjálpa mér, ef hann væri í raun til,“ segir Agata. „Stuttu síðar bauð bróðir minn, sem var