Samhjalp_des_2019

Guðmunda Guðrún á sínum efri árum. Minningin lifir Þessi mikli tími sem fór í að sinna fólki heima fyrir og síðanmeð stofnun Samhjálpar og því umstangi semþví fylgdi, bitnaði það aldrei á heimilislífinu? „Nei, það gerði það aldrei,“ svarar Anna að bragði. „Hún var kærleiksrík og yndisleg við okkur börnin. Hún sinnti okkur vel, við höfðumþað semvið þurftum. Pabbi var alltaf mjög traustur maður, enmamma hafði mikið hlutverk heima. Hún sýndi bæði kærleika og hélt uppi aga. Þegar við komummeð vinkonur heimvildi hún oft fá að biðja fyrir þeim. Semkrökkum fannst okkur þetta á köflumhallærislegt, en margar af æskuvinkonummínum tala enn umþað í dag hvað þær kunna vel aðmeta bænir og kærleikamömmu. Það lifir ennmeð þeim. Það er dýrmætt að alast upp við þá hlýju semþau sýndu okkur og vinumokkar.“ Anna segir að framlagmóður sinnar hafi einnigmótað hennar líf. „Ég kaus að lifamínu lífi í trúnni og kynntist meðal annars starfi Hjálpræðishersins,“ segir Anna. „Einn daginn var ég stödd á kvennamóti í Vestmannaeyjum. Þar koma vinkonamín frá Hjálpræðishernum, Miriam Óskarsdóttir, til mín og baðmig um að hjálpa sér við verkefni. Án þess að vita hvað í því fælist sagði ég já og þá kom í ljós að verkefnið fólst í því að elda og undirbúa jólamáltíð Hjálpræðishersins á aðfangadag. Það var mjög skemmtilegt verkefni. Fyrir jólin var farið yfir hvort allur matur, ávextir, konfekt og fl. væri komið í hús og það undirbúið. Arnar, maðurinnminn, fór kl. 9 á aðfangadagsmorgun og byrjaði undirbúamatinn. Ég sá umað klára allt semþurfti að gera heima og fór svo niður í Hjálpræðisher síðdegis til að hjálpa til við undirbúning þar. Þetta gerðumvið hjónin í 11 ár ásamt börnum, tengdabörnum og duglegu samstarfsfólki. Þegar við byrjuðumþá voru 63 jólagestir og eftir 11 ár voru um 170 gestir í jólamatnum.“ Anna segir segist í dag vera hvort tveggja í senn þakklát og stolt af starfi móður sinnar. „Ég er ekki síður þakklát fyrir að hafa átt hana að og fyrir það sem hún kenndi mér. Ég bý að því alla ævi,“ segir Anna. mönnum heim, en hún svaraði því neitandi. „Jesús verndar okkur“ var alltaf hennar svar. Stundum þegar fangar áttu mjög erfitt og höguðu sér illa, hringdu fangaverðirnir heim og báðu hana um að koma. Hún svaraði alltaf kallinu og þeir sendu bíl eftir henni. Hún fór og bað með föngunum og tókst að koma þeim í ró. Það var stanslaus umferð af fólki heima á Njálsgötu, ekki bara fyrrverandi föngum. Til hennar leituðu ýmsir aðilar sem fengu fyrirbæn og kaffi og um leið andlega leiðsögn. Konurnar úr kirkjunni komu og héldu bænastundir heima og það var mikið líf í húsinu. Alltaf þegar ég kom heim úr skólanum var einhver heima.“ Í framhaldi af þessu rifjar Anna upp skemmtilega sögu sem var nokkuð lýsandi fyrir umganginn á heimilinu. Eitt sinn er Ólafur var að koma heim úr vinnu síðdegis sátu þrír drykkjumenn á stéttinni fyrir framan hús þeirra hjóna. Þeir voru illa til reika og í slæmu ásigkomulagi, þannig að Guðmunda gat ekki hleypt þeim inn í húsið. Hún sagði þeim samt að bíða á meðan hún lagaði fyrir þá kaffi og samlokur. Þar biðu þeir þegar Ólafur kom heim. Þegar Ólafur ætlaði að ganga inn í íbúð sína brugðust þeir strax við og einn þeirra sagði um leið: „Rólegur væni, þú ert númer fjögur í röðinni.“ VELDU GÆÐI VELDU KJARNAFÆÐI www.kjarnafaedi.is Stolt íslenskrar náttúru Blóðberg • Birkilauf • Aðalbláberjalyng • Einir MEÐ VILLTUM ÍSLENSKUM KRYDDJURTUM Íslenskt heiðalamb