Samhjalp_des_2019

16 elskaði þá sem minna máttu sín og áttu erfitt með uppgang í lífinu.“ Greiddi úr eigin vasa Það er rétt að geta þess að Guðmunda Guðrún greiddi fyrir gjafirnar úr sínum eigin vasa. Þá verður ekki komist hjá því að spyrja Önnu, í ljósi þess að faðir hennar var fyrirvinnan á heimilinu og móðir hennar heimavinnandi, hvernig fjárhagur fjölskyldunnar stóð á þessum tíma. Eldri systkinin voru flutt að heiman, en engu að síður voru þau hjónin heima með fjögur börn. Ólafur, pabbi Önnu, starfaði á lager hjá bílaumboðinu Heklu. Guðmunda Guðrún var sem fyrr segir heimavinnandi, en um tíma starfaði hún þó við ræstingar á kvöldin. „Hann var ekki hátekjumaður, en hann náði þó alltaf að leggja til hliðar og safna,“ segir Anna. „Hann var sjálfur mikið jólabarn og lagði til hliðar allt árið til að eiga nægilegt fjármagn um jólin. Við fengum alltaf nýja skó og hárborða í hárið og það var alltaf til fyrir þessum gjöfum. Þetta var yndislegur tími og við fundum ekki fyrir því að það væru neinar fjárhagsáhyggjur á jólunum, jafnvel þó þau hafi ekki haft mikið á milli „Hún vissi að einhverjir myndu losna út um hávetur og fannst þá ómögulegt að þeir ættu ekki þann fatnað sem til þurfti á þeim árstíma. Hún keypti því vettlinga, ullarsokka, húfur, trefla og fleira semmátti reynast gagnlegt – og færði þeim það í jólagjafir. Það var hugsun á bakvið hverja gjöf.“ “ handanna. Öll fjölskyldan hafði mikla ánægju af þessu verkefni og það var aldrei rætt um að þau hefðu ekki efni á að kaupa gjafirnar. Svona voru jólin hjá henni og um leið hjá okkur. Við höfðum gaman að þessu og litum þannig á að við værum að gera góða hluti með henni.“ Í um tíu ár keypti Guðmunda Guðrún jólagjafir sem hún og dætur hennar pökkuðu inn í stofunni á Njálsgötu. Verkefnið vatt upp á sig með árunum, og síðar meir hóf hún einnig að heimsækja fangelsið sem þá var starfrækt í Síðumúla og síðar fangelsið á Litla-Hrauni. Eðli málsins samkvæmt var ekki hægt að ferðast á Litla-Hraun og til baka á aðfangadag og því var farið þangað nokkrum dögum fyrir jól. „Þegar þetta vatt upp á sig sá mamma að hún gæti ekki gert þetta ein, og svo fór að vinkonur hennar úr Hvítasunnukirkjunni Fíladelfíu veittu henni aðstoð,“ segir Anna. „Þær keyrðu hana á milli verslana til að kaupa vörur og safna gjöfum. Síðar meir fóru fyrirtæki að gefa vörur og konurnar komu saman í kirkjunni til að pakka þeim inn. Verkefnið var þá orðið of stórt fyrir stofuna heima, en mamma hafði alltaf veg og vanda að því að halda því gangandi, enda var þetta henni sem fyrr segir hjartans mál.“ Stofnun Samhjálpar Margir af þeim föngum sem Guðmunda Guðrún heimsótti á meðan þeir sátu inni héldu sambandi við hana eftir að þeir losnuðu út. Heimili hennar á Njálsgötu var öllum opið og sumir vöndu komur sínar þangað. „Þeir, líkt og aðrir sem heimsóttu hana, fengu kaffi, ristað brauð með marmelaði, fyrirbæn og hughreystingu,“ segir Anna. „Hún var aldrei hrædd við þá, enda stóð í raun aldrei nein ógn af þeim. Pabbi spurði hana einu sinni hvort hún væri ekkert hrædd við það að fá suma af þessum Fjölskyldan samankomin árið 1964. Eldra hollið af systkinum fyrir aftan og yngra hollið, Anna og systur hennar, sitja hjá foreldrum sínum. Guðmunda Guðrún og Ólafur.