Samhjalp_des_2019

14 S aga Guðmundu Guðrúnar er um margt merkileg. Anna Ólafsdóttir, dóttir Guðmundu, settist niður með amhjálparblaðinu og fór yfir sögu móður sinnar. Guðmunda Guðrún fæddist í Vestmannaeyjum árið 1915, dóttir hjónanna Halldóru Hjörleifsdóttur og Sigurðar Hróbjartssonar, útvegsbónda. Hún var næst yngst sex barna þeirra hjóna. Sigurður lést þegar Guðmunda Guðrún var 14 ára gömul og flutti hún þá til Reykjavíkur. Guðrún Guðmunda var 21 árs þegar hún kynntist verðandi eiginmanni sínum, Ólafi Þorsteinssyni, og gengu þau í hjónaband 1938. Þau eignuðust átta börn, og eins og Anna lýsir því svo skemmtilega komu börnin í tveimur hollum, eldra holli og yngra holli. Sjálf tilheyrir Anna yngra hollinu. Hin ungu hjón hófu búskap á Njálsgötu 17, þar sem þau bjuggu í risi á heimili foreldra Ólafs. Eftir að hafa flutt nokkrum sinnum innan höfuðborgarsvæðisins enduðu þau aftur á Njálsgötunni. Heimilið átti eftir að verða mikill samkomustaður þeirra sem minna máttu sín í þjóðfélaginu, sem og þeirra sem áttu vingott við þau hjónin. Minningargrein um Guðmundu Guðrúnu, sem lést árið 1992, lýsir henni með eftirminnilegum hætti: „Með eiginmanni sínum, Ólafi B. Þorsteinssyni, eignaðist hún átta börn og því ærinn starfi heima fyrir, en alltaf var stund aflögu fyrir bænir og aðstoð. Á hlýlegt heimili þeirra hjóna á Njálsgötu 17 kom fjöldi fólks á öllum aldri til hennar í leit að lausn og hjálp. Með kærleika til allra bað hún, hughreysti og styrkti. Hversu margir fóru með þerruð tár og nýja von, veit Guð einn. Það þroskar og bætir hvern þann er kynnist manneskju á borð við Guðmundu.“ Eftir að hafa gengið sjálf í gegnum erfiðleika tók Guðmunda Guðrún trú árið 1951, tveimur árum áður en Anna fæddist. „Hún var komin á þann stað í lífinu að hún hafði litla lífslöngun,“ segir Anna þegar hún rifjar upp sögu móður sinnar. „Hún öðlaðist þó lífslöngun á ný samhliða því sem hún eignaðist lifandi trú. Hún tók í kjölfarið þátt í starfi KFUM og síðar Hvítasunnukirkjunnar. Það átti ekki bara eftir að færa henni mikla lífsgleði heldur tileinkaði hún líf sitt því að hjálpa öðrum og þá sérstaklega þeim sem minna máttu sín eða gengu í gegnum aðra erfiðleika.“ Hagnýtar gjafir Upp úr 1960 hóf Guðmunda Guðrún að heimsækja fanga í fangelsið við Skólavörðustíg 9, sem við í dag þekkjum í daglegu tali sem Hegningarhúsið. „Hún byrjaði á því að hringja og spyrja hversu margir sætu inni og gætti þess síðan að taka nægilega mikið af biblíum með sér,“ segir Anna. Frá upphafi naut Guðmunda Guðrún mikillar velvildar hjá fangavörðunum í Hegningarhúsinu og alltaf voru þeir tilbúnir að samþykkja heimsóknir hennar til fanganna. Hún byrjaði á því að færa þeim trúarrit og bað með þeim sem það vildu. Hún heimsótti fangana rétt fyrir jól Konan sem elskaði alla Á hverju ári færir Samhjálp föngum landsins gjafir rétt fyrir jólin og hefur það verið gert frá stofnun Samhjálpar árið 1973. Gjafir til fanga erumikilvægur þáttur í jólaundirbúningi samtakanna hvert ár og enn þann dag í dag berast samtökunumþakkir frá föngum semminnast þess hvemiklu gjafirnar skiptu þá á þeim tíma er þær voru afhentar. Það vita þó færri að hefðin við að færa föngumgjafir nær lengra aftur en til stofnunar Samhjálpar. Hálfumöðrumáratug áður hóf ung kona í Reykjavík, Guðmunda Guðrún Sigurðardóttir, að heimsækja fanga í Reykjavik og færa þeimgjafir fyrir jólin. Hún átti síðar eftir að koma að stofnun Samhjálpar og hafa áhrif á hundruð einstaklingameð kærleika sínumog góðu viðmóti á heimili sínu við Njálsgötu.